Biri Bana Dur Desin....

 ...

Bu hayatın neresine tutunuyorduk Albayım? Çünkü ben neresinden tutsam elimde kalıyor artık..

İnanç meselesini de geçtim artık bu bambaşka bir boyut almaya başladı be Albayım, tükenmişliğin ötesinde, gelecek kaygısının nirvanasında bir şey bu, inanın bana Albayım, çıldırmanın eşiğinde nefes alıp veriyorum artık..

Nefes almak bu kadar pahalı olmamalı be Albayım, hayal kurmak, yahu hayal kurmak bu kadar imkansızı çağırmamalı artık, devir değişti Albayım, her şey o kadar yakın o kadar kolayken hayallerimiz bize neden bu kadar zor ve uzak?

Biri bana dur desin, yoksa ben, ben olmaktan çıkacağım, gittiğim yol, yol değilken ben yoldan çıkacağım it kopuk olacağım Albayım, biri bana dur desin artık, sahi iyiler ne zaman kazanıyordu Albayım...?

Yaşamak için onca sebep sayanlar tanıyorum etrafımda Albayım, hiç biri inandırıcı gelmiyor bana, hiç bir sebebi kabullenici görmüyorum inanır mısın Albayım...

Sebep onların sebebi, çok isteyen yaşasın bana ne Albayım, bana ne onların sebeplerinden ve sebepler aleminden, onların alemi, benim ölümüme sebep işte, yakındır Albayım gizli kapılar ardında cansız bedenime ağıtlar yakılması, teselli teşebbüslerinin kulağımı tırmalaması, yakındır "yazık etti kendine" serzenişleri, yakındır "gençliğinin baharında oldu mu bu gidiş" zırvalıkları, hepsi bu kadar kolay işte sayın Albayım bu kadar kolay...

Biri bana dur desin, yoksa delireceğim artık...

Şu hayatta her şeyin ters gittiğinin en büyük kanıtı gibi yaşamaya çalışıyorum, bütün teorilerin ötesinde bir yaşayış şekli benimkisi, kırıldığı yerin nasıl da uzağında hayallerimiz...

İçim içimden gidiyor, kimseye tahammülüm kalmamışken sıra kendime geliyor, kendime bile tahammülüm yok şu sıralar, hiç bir nota çare olmuyor kafamın içindeki bestelere, argo terimlerinin günlük kullanıma uygun olmayan hallerini mırıldandığım doğrudur, her şeyden nefret etme çabasında başarı üstüne başarı elde edip üstün hizmet madalyası almaktan yoruldum Albayım.

Bir insanın tek başarısı koskoca kainattan nefret etmek olamaz, evet biliyorum güzelliklerle dolu bir gezegende yaşamak büyük bir şans, ama bu güzellikleri sadece ulaşabilene güzel olan bir gezeni sevmek ne kadar doğru olur muamma..

Çetin bir kış yaşıyorum içimde, öylesi soğuk öylesi kulak tırmalayıcı, yaşımın getirdiği ağrılarla başa çıkamıyorum bile, çaresiz kalmış çarelerin içine, incilden ayetler bırakıp kaçıyorum, bir elimin verdiğini diğer elim ulu orta reklam yapıyor sanki, böylesi nankör bir bedene inanç kavramı çok abartı geliyordu zaten, en iyisi inanmak, ya da hiç inanmamak, çünkü insan asla inandığı yolda yürüyemez, o yol ya ona cennetten bir parça olur, ya da işkencelere gebe gecenin ikisi ya da sabahın körü olur, yaşadık, yaşamaz olsaydık dediğimiz yerde gördük bütün bunları...

Biri bana dur desin, yoksa delireceğim artık....

Aşkın Şairi / 7.His 

Özgürlük Sevdası

        …

Çoktan yıkılıp gittiğim yerlerden gelen rüzgarlar duyuyorum şimdilerde… Herkesten kaçtığım, adımı unuttuğum, gitmem ya da kalmam gereken hiçbir yer yokmuş gibi, ama yetişmem gerek tren seferleri varmış gibi tutumsuz bir telaşın içindeyim işte…

 

Çekildiğim inzivalarda taciz ediliyorum, kimsesiz kaldığımın gerçeği yüzüme öyle umarsızca vuruluyor ki şu günlerde ve gelecek günler de, çünkü annen yok, annen yoksa kimsen yok işte kabullendik kimsesiz olduğumuzu ve artık annesiz olduğumuzu…

 

Sözde devrimci komünist tavırlar sergiliyorduk ,gönlümüzün duvarlarına çizilmiş, çekiç ve oraktan yapılma karikatürler barınırdı arka sokaklarımızda, anne ve baba kırmızı çizgimiz olsa da kapılırdı gönlümüz siyasi olmayan bir özgürlük meselesine işte, hele bir de bu meselenin içinde gözleri güzel bir ahu varsa konu daha da çıkılmaz bir hal alırdı, kal desen kalamazsın git desen gidemezsin, ne kal dediler bize ne de git…

 

Aklımızla kalbimizin arası hiçbir zaman iyi olmadı bu yüzden, hep bir deliyi oynadık, kimse akıllı yanımızı göremezdi bizim, kalbimizden yana yaralıyken akılla işimiz olmazdı doğrusu…

 

İşte bu yüzden aşkı tozlu raflarda saklarken, yine diyorum çokta siyasi olmayan bir özgürlük meselesine aşk gibi baktık biz, hep eşitlik istedik, hep özgürlük, hep bir adalet, hayatın bize hep ayrımcı yaklaşımına inat direndik, direnirken kaybettiğimize inanmadan direndik…

 

Eylemlerimizin hep can alıcı yerlerinde yalnız bırakıldık, susturulduk, oysa hepsi hepsi istediğimiz bir sevda çığlığı atmaktı sevdiğimiz kızın sokağına girdiğimizde, daha o sokağa girmeden pırangalar vurdular ayaklarımıza, anahtarı noksan kelepçeler eşlik etti gecenin karanlığında bileklerimize, bu yüzden sevdası yarım kaldı gençliğimizin, yarım ve yasak…

 

Dini inançlarımızın sorguya çekildiği ve Tanrı’nın varlığı ile yokluğu arasında bahse girilen mahkeme huzurunda, çan sesleri eşliğinde günah çıkardığımız bir davaydı bizimkisi, o kadar karışık, o kadar absürt, o kadar dindar, o kadar ateist ve o kadar komünist…

 

Geleceği var gibi görünen ama daha çok genç yaşta geleceği elinden alınan o masum , o asi, o deli dolu, o özgürlük düşkünü gençlerdik biz..

Daha çocuk yaşta intihara sürüklenen düşüncelerimizi miras bıraktık sosyal medya deneylerine, birer saat arayla yaktığımız sigaraları şimdi daha kısa sürede ve ardı arkasına yakar olduk, çünkü nereye gideceğimizi bilemez olduk, elimize harita vermeden konum verdiler işte ve git dediler, gidebileceğimiz bir yerimiz varmış gibi…

 

Kaldık işte düştüğümüz derdin en tenha yerinde, kırmızıya çalan bir şarap ve dudaklarımızla sevişmekten usanmayan sigaralar eşliğinde, Paris’te bir yaz şarkısı olduk, kimsenin duymadığı, notası yekpare bir şarkı olduk işte…

 

Bundan yıllar önce gezdiğim sokaklardaki düşünlerimle aynı yerde selamlaşıyoruz şimdilerde, o zamana gire daha bir yalnız görüyorum kendimi, daha bir umudunu yitirmiş, tükenmiş beklentisiz, kaygısız, oysa o zaman daha heyecanlıymışım bakıyorum da, yazık olmuş bana, yazık etmişler bana, harcamışlar beni albayım, bana bunlar olurken sen neredeydin albayım, ben ölürken neredeydin, dur diyemedin mi, yapmayın diyemedin mi, o bunları haketmedi diyemedin mi albayım, ben o aşkla çıktığımız özgürlük savaşına kendimi feda ederken sen neredeydin albayım, uzaktan yıkıldığımı falan mı izledin?

Lütfen susma albayım bir şey söyle, ben adı konmayan bir şarkı olup sessizce düşerken dillerden sen neden benim notalarımın içinde bari bir sol anahtarı olsaydın, varlığını bilir cesaret alır yıkılmazdım albayım…

 

Olsun ben albayım, ben alıştım yıkılmaya, dışlanmaya, ötekileştirilmeye, çünkü benim yaşamak istediğim hayat bu kimseyi bunun için suçlayamam ama sende anla işte albayım varlığını hissetmek isterdim işkencelere esir düştüğünde düşüncelerim, orada varlığını hissetmek isterdim..

 

Tanrı’ya inancımı kaybettiğim günlerin canı cehenneme, ama biliyorum ki içimde bu ateş aklımda bu özgürlük sevdasıyla ölüp gideceğim bunca insanın içinden…

Kimselere bir şey demeden, içimde bu ateş, aklımda bu özgürlük sevdasıyla ölüp gideceğim bu yerden…

 

Aşkın Şairi / 7.His

Vatan da Senindir, Can da...

Vatan senindir.

Ülke senindir.

Toprak senindir.

Bu can senindir.

Herkes kardeştir.

La patrie est à vous.

 Le pays est à vous.

 La terre est à vous.

 Cette vie est la vôtre.

 Tout le monde est frères.

Vətən sənindir.

 Ölkə sənindir.

 Torpaq sənindir.

 Bu həyat sənindir.

 Hamı qardaşdır.

Vatan Senindir

Родина твоя.

 Страна твоя.

 Земля твоя.

 Эта жизнь твоя.

 Все братья.

Homeland is yours.

 The country is yours.

 The land is yours.

 This life is yours.

 Everyone is brothers.

La Patria es tuya.

 El país es tuyo.

 La tierra es tuya.

 Esta vida es tuya.

 Todos son hermanos.

Heimat ist dein.

 Das Land gehört dir.

 Das Land gehört dir.

 Dieses Leben gehört dir.

 Alle sind Brüder.

Vlast je vaše.

 Země je vaše.

 Země je vaše.

 Tento život je váš.

 Všichni jsou bratři.

祖國是你的。

 國家是你的。

 土地是你的。

 這一生是你的。

 大家都是兄弟。

祖国はあなたのものです。

 国はあなたのものです。

 土地はあなたのものです。

 この命はあなたのものです。

 みんな兄弟です。

조국은 당신 것입니다.

 국가는 당신의 것입니다.

 땅은 당신의 것입니다.

 이 삶은 당신의 것입니다.

 모두가 형제입니다.

Η πατρίδα είναι δική σου.

 Η χώρα είναι δική σας.

 Η γη είναι δική σου.

 Αυτή η ζωή είναι δική σου.

 Όλοι είναι αδέρφια.

Tanrı Beni Neden Sevmedi Aurora...

...

Tanrı beni neden sevmedi Aurora?

Oysa Tanrı'nın yolundan gitmişliğim de vardı zaman zaman, dışa vurduğum yanılmışlığımın ardında koskoca Tanrı aşkı vardı içimde, bitmiş sayılmazdı ayrıca, bütün bunlara rağmen Tanrı beni neden sevmedi Aurora?

Ablaların Despina ve Hannah, çok kez şahit oldular Tanrıyla verdiğim savaşa, ne vakit yalvarsam Tanrıya sizler için geleceğimiz için, Tanrı her zaman sessiz kaldı uçsuz bucaksız en devrimci yalvarışlarıma, özgürlükçü olmam mı hataydı, komünist düşüncelerim mi, ya da sizi her şeyden çok sevmem mi, oysa ben hep sizi düşündüm, böylesi iğrenç bir dünya da güzel günler görmeniz içindi bütün isyankar bakışlarım...

Soruyorum sana, Tanrı beni neden sevmedi Aurora?

Gün geçtikçe uzaklaştım tanrının yolundan, ve sizler içinde tanrının olmadığı bir hayat diledim hep, yarım kaldım kızım, yalnız kaldım, tanrı beni koskoca kainatta bir başıma bıraktı, yalvarışlarım, yakarışlarım, el açıp dua edişlerimi boşa çıkardı Tanrı, çaresiz kaldım güzel kızım anlasana, uçsuz bucaksız uykularımdan uyanıp soruyorum sana, Tanrı beni neden sevmedi Aurora? 

Tanrının aslında bir yaratıcı oluşunu yok saydım, o sadece bir oyun kurdu ve oynadı bizimle Aurora...

Eğer gerçekten Tanrı olsaydı, elimizden tutardı, el açtığımız zaman yol gösterirdi, ben tanrı olsam öyle yapardım, yarattığına yardım etmez misin Aurora..?

Bu söylediklerimi büyüyünce çok daha iyi anlayacaksın kızım..

Tanrıya giden yollardan nasıl kaçtığımı, artık Tanrıya giden hiç bir yola inanmadığımı, çünkü Tanrının bizi yarattığını, unuttuğunu anlayacaksın güzel kızım...

Çok yoruldum, tükendim ve birazda yaşlandım galiba ama hep merak edeceğim bunu ;

Tanrı beni neden sevmedi Aurora....?

Aşkın Şairi / 7.His 

Tedavülden Kaldırılan Coğrafya...

...

Geri gelmeyecek günlerden geliyorum ben..

Sizin iyi bırakıp daha iyi günlere gittiğiniz günlerden geliyorum yani...

Çokça yoksul bir hayati coğrafyanın bağrında geçti sefil günlerim, acılı, sancılı, hüzünlü, kederli ve karanlık...

Yer yer nasıl yaşanması gerektiğini unuttuğum günlerin koynunda sabahladım, korkuyla, titreyerek, ürpertiyle, kan ter içinde gözlerimi güne açarak... 

Binlerce günüm dünyanın adaletsizliği tarafından taciz edildi, ellerim, ayaklarım, dudaklarım, gözlerim, düşüncelerim ve hayallerim, artık kirlenmiş ikinci el bir hayat yaşıyorum, hayatıma girenler yadırgar gibi, azılı bir suçlu gibi bakıyor bana, kainatta hiç bir şeye tepki göstermediğim halde bütün bu düzenin tek sorumlusu benmişim gibi bakıyorlar bana... 

Penceremin önünde yetiştirdiğim çiçekler kaldı bana, dili yok lisanı yok, hayali sözcüklerle anlaşıyoruz, günde yer yer 5 ile 6 öğün oturup uzun soluklu sohbetlerimiz oluyor tabii, unutmadan bir de evimin balkona çıkan köşesini bir türlü paylaşamadığım Albayım var, onu unutmak büyük ayıp, işlenmiş en büyük günah sayılır, onun yeri ayrı, onun yeri başka, sizin de öneminiz yok ama Albayım başka işte... 

Sigara dumanına esir düşmüş bir odaydı burası küçük ama denize nazır bir yalı gibi dumanlı havası vardı, sadeydi lakin bir o kadar da gök kuşağı misali rengarenk, sessizdi ama en büyük karnavala ev sahipliği yapar gibi gürültülü, çığlıklar, haykırışlar, yalvarışlar ve niceleri... 

Düzenli olarak gitmeyi hayal ettiğim pazar ayinlerine coğrafi sorunlar ve nedenlerden dolayı gidemediğim için, mütemadiyen pazar günlerini Albayım ile bu odanın balkon çıkışında yer verdiğimiz köşede iki adet tekli koltukta karşılıklı oturup şekerli Türk kahvemizi yudumlarken günah çıkarma merasimimiz oluyordu, kimin günahı kimden çıkıyordu bilinmez, lakin hep gözyaşı ile biten huzur kokulu anlardı filmin son sahnesi, ne acı ve ne trajedik... 

Akşam gelirken ekmeği sen al kavgalarımız vardı en kötüsü, evden çıkmadığımız için ekmeği de alanımız yoktu açıkçası, saçmaydı evden çıkmadan ekmek al gel muhabbeti, çok gülmüştük buna günlerce aç kaldıktan sonra, latifeli bir hayat yaşıyorduk bu küçük oda içerisinde Albayım ile, zararımız yoktu birbirimize, en etkili ilaçlardan da etkili karşılıklı diyaloglarımız vardı hiç yoktan...

Eskiden kalma tüplü bir televizyonumuz vardı nerden baksan Albayım ile yaşıttı, takılırdım bazen " Albayım bugün seninle birlikte televizyonumuzun da doğum günü" diye, kızar gibi ama "aah be evladım yaptın yine yapacağını" der gibi bakışı vardı diğer yandan "yap evladım böyle espriler, kimim var ki senden başka" der gibi, sonra uslanmaz bir fon müziği pimi çekilmiş bomba gibi düşmüştü sanki odanın içine ve dolardı gözleri Albayımın, hemen suçlardım kendimi, abartı gibi gelirdi lakin oracıkta kapanır ayaklarına özür dilerdim, Albayım başkaydı çünkü, kainatta üzülecek en son insandı belkide...

Albayım da bana benziyordu pazartesi günlerine uyanmaktan ve o günü bitirmek için geçen zamandan nefret ederdik, pazartesi günlerine karşı ayrı bir fobimiz vardı doğrusu, en sevdiğimiz dizi pazartesi günü dahi olsa içimiz almadan izlerdik bazen de sonunu beklemeden kapatır televizyonu susar kalırdık öylece, pazartesi iğrençti, halen de iğrençliğinden ödün vermedi...

Mevzumuz pazartesi değildi tabii bahsi geçince değinmek istemişimdir.. 

21. Yüz yılın en iğrenç döneminde yaşıyoruz Albayım, canımız nasıl isterse öyle yaşıyoruz şu sıralar, yazmak istediğimizi yazıp söylemek istediğimizi söylüyoruz, ve yapmak için sıraya koyduğumuz nice şeyler.. 

Bilen bilir, bir şarkı vardı "eksik bir şey mi var anlayamam bak çayım sigaram her şeyim tamam", ne çok derinden yaralanmıştır beni anlatamam, milyonlarca anlam yüklü hepi topu bir kaç cümle, ve yıkılan hayallerimize ev sahipliği yapan ikinci el bir hayatımız var işte...

Kulaklığı takıp, küçücük evin bir odasında koca dünyadan nasıl da uzaklaşırdım, Albayım sen bilirsin o hallerimi, acınası bir haldi görenin bir daha görmek istemeyeceği, teselli cümleleri kurduğu, beni tanrıya havale ettiği bir haldi benimkisi, öylesi bitik ve yitik... 

Kendi içimde kaybolduğum en güzel dünyaydı burası, insansız hava sahası diyordum ben buna, yalnız, korkusuz, sessiz ve bi o kadar kimsesiz... 

Evden kaçar gibi çıkıp uzun uzun yürüdüğüm yollar ve günler vardı, evin yolunu unuttuğum, döndüğüm vakit beni neyin beklediği korkusu, bitmeyen en büyük korkuydu bu, hiç bir zaman da bitmedi, yıllardır süren bir iç savaş gibi... 

"Terliklerimle gelsem sana sonunda aşkı bulmuş gibi" diye devam ediyordu şarkı, demiştim bilen bilir diye, kim bilir kimin hayallerine dokundum şimdi, umrumda değildi oysa, çünkü zaman zaman benim de hayallerime dokundular, kirli elleriyle, hoyratça, kırarak, dökerek, acımadan, insanlar bendeki acıma duygusu yok ettiler... 

Öyle ki, başka bir galaksiden gelmişler ve genlerimle oynamışlar gibi hissediyorum, bir gece de nefret etmedim insanlardan Albayım, yıllarımı alan bir süreçti bu, sonunda beni bomboş bir eve hapsedecek, düşüncelerimle konuşmama sebep olacak, konuşmayı unutturacak, kendi lisanımı kendi alfabemi ortaya çıkaran bir soykırımdı bu, sovyet Rusya dan tutun ki bütün kıtalara yayılan bir kıyımdı, bir kişinin yerle bir olan dünyası dışında kimseye bir şey olmamıştı, olamazdı da zaten... 

"öyle bir şeydi ki bu kolay anlatamam" diye de devam ediyordu şarkı, şarkı devam ediyordu da hayatım devam ediyor muydu bilmiyorum, bilmediğim şeylerin içinde bilinmeyen denklem olup kalıyordum, matematiği sevmediğimi söylemek isterim, söylemek istediklerimin bitmediği yerdeyim... 

"Delisin sen yaaa" mesajları aldığım teknoloji ile iç içe olduğum günler geldi gözümün önüne, acı çekmiş ve çekmekte olan kadınları güldürdüğüm vakit gelirdi böyle ve benzeri mesajlar, yanında olmak istediğim herkesin bir karış ötesinde olurdum her nedense.. 

Kimin ne tarafındaydım bilmiyorum lakin, delirdiğim yerdeyim ben, gecenin üçünde birinin beni bulacağı karanlık sokakların her yerinde, sonu gelmeyen bir senfoninin en can alıcı notasında, arsız bir hayalin en dehşet verici yerindeyim, sorup durmayın artık, tedavülden kaldırılan bir coğrafyanın tam ortasındayım.... 

Aşkın Şairi 

Yakışanda Bizden Yakışmayanda...

...

Ah be Albayım..

Onca zaman anlattım sana, içime düşen, düştüğü zaman da kalkıp gitmeyen ne varsa..

Adı konmuş veya konmamış ne varsa anlattım sana işte Albayım, olur da geceme ışık, yoluma yoldaş, günüme şans, düşlerime bir rüya olursun diye, yanılttın beni ve bu koca dünya da bir başıma bıraktın Albayım...

"Aah herkese bir park lazım tek başına ağlamalık" diyordu ya şair, heskesi geçtim bana da bir ülke lazım tek başına ağlayıp tek başına yaşamalık, tek başına iktidar olup, o iktidara tek başına muhalefet olmalık...

Gelmesini bilip, gitmesini bilmeyen düşüncelerden bahsettim size, bir sancı gibi, ansızın içine düşen korku gibi, yuvayı yapmadan yıkan şüphe gibi, yüzüne düşen bir tebessüm gibi, ve o tebessümü çok sürmeden top yekün seferberlik ilan ederek yıkan kaygı gibi...

Çocukluğumuzu çok hızlı yaşadık biz ve ondan sonra yüzümüzde bir mülteci gibi kaldı tebessümler, geldi ve çabucak gitti, kalmak bilmeyen gülüşlerin uğrak yeri olduk biz Albayım..

Yoldan geçen ve bir daha aynı yolda karşılaşma ihtimali olmayan iki yabancı gibiydik mutlulukla, çünkü bize daha çocukken öğrettiler mutluluğun konar göçer olduğunu, sonra mı; aklımız yettiği vakit mutluluğu beklemekten vazgeçtik, çünkü zamanın bir yerinde uğramıştı bize mutluluk ama o zamanlar biz daha çocuktuk, zamansız uğradı işte, asıl ihtiyacımız olan yerde ise hüzünlere kucak açtık, en üryan gelişmelerde hüzünlere gebe kaldık ateşler içinde.. 

Albayım, Albayım yanlışın olmasın biz zamanın saptığı noktaya denk geldik, zaten sonrası hep bir iç savaş, hep bir kargaşa, hep bir geçim kaygısı, hep fazla mesai, hep yeni doğan bebeğe veremediğimiz sevgi, ve elimizden kayıp giden zaman işte...

Yeni doğan bir bebek, ve ona veremediğimiz sevgi birde ona ayıramadığımız zaman, hiç yabancı gelmiyor değil mi Albayım, yoksa büyüklerimizde bunlardan yoksun ve habersiz büyüdü, onlarada mı öğretmediler bunları ayıp etmişler işte...

Nereden geliyor bu ney, hangi makamdan girdi bu neyzen, içimde kasırgalar kopuyor, ah çektiğim yerdeyim, çocukluğumdan kalan ne kadar güzel ne kadar kötü ve ne kadar anlamsız hatıra varsa kaldırıp köşeye attığım yerdeyim, eskisi gibi de değilim, sesli düşünüyorum, insanlara aldırış etmeden, annem ve babam yanımda ölürken, insanlığı ellerimde öldürüyorum, acım Albayım, acım içime sığmıyor, paylaşmak güzeldi ya hani, acımı insanlıkla paylaşmak istiyorum, benim canım yandı, insanlığın da canı yansın istiyorum işte... 

Geldiği gibi gitmek bilmeyen, çocukken sevmediğimiz misafirler gibi geliyor aklı selim olmayan düşüncelerim, kendi geldiği yetmezmiş gibi bir de yandaş medyasını alıp geliyor, oysa ben en son tek başına yaşamalık bir ülkede kendi başıma iktidar olmuştum konu ne ara buraya geldi, aşk olsun sana Albayım, o kadar söyledim sana ben şu kalemi elime aldığım zaman bana dur de, diye, bak yine olur olmadık şeyler yazdık yakıştı mı şimdi bu bize? 

"Olsun evladım olsun yakışanda bizden yakışmayanda bizden" der gibi bakışın yok mu Albayım, bu sefer de senin dediğin gibi olsun be Albayım, yakışanda bizden yakışmayanda.... 

Aşkın Şairi /7.His 

Çıktığımız Bir Yolumuz Var Albayım

...

Çıktığınız bir yol var sayın Albayım..

Rütbeleri mevkileri makamları yerle bir ettiğimiz, görmezden geldiğimiz ve herkesi eşit gördüğümüz bir yolumuz var..

Gözlerinde özgürlüğü görüp kabul ettiğim bir kadın var aklımın en ücra köşelerinde sakladığım..

Tutkuyla dans ediyoruz, elleri ellerimde, düşünceleri düşüncelerimde, ve hiç bir gerçek onun kadar güzel görünmedi gözlerime..

Keşkelere sığınmadığımız, ışıkların ötesinde bir umut bizimkisi, yakalaması zor bir hürriyet, peşinden koşup durduğumuz bu sevda ; bir zafer şarkısı gibi dilimizde..

Dilimizi dinimizi yerli yersiz kahkahalarımıza karşın, kadeh kaldırıp, aşkla yürüdüğümüz bir yol işte Albayım..

Kırlarda koşturup duruyor içimizdeki çocuk, özgürlük meşalesi elinde, gözlerinde geleceği, ayaklarının altında bütün kanunlar, haklının yanında yer alan duruşlarıyla, kırlarda koşturup duruyor içimizdeki çocuk..

Çıktığımız bir yolumuz var işte Albayım..

Zor bir savaş, zor bir direniş,

Kazandığımıza inandığımız bir yürüyüş,

İnandığımız yerden yeniden inşa ettiğimiz bir dünya,

Kendi kurallarımız, kendi inancımız, kendi kanunlarımız,

Fikirlerinden dolayı yargılanmayan gençlerimizin dim dik yürüdüğü sokaklar,

Köşe başlarında çiçek açmış duygularımız,

Ve sonsuza akıp giden masmavi Denizlerimiz var..

Kısacası çıktığımız bir yolumuz var Albayım,

Herkesin kolay kolay anlamayacağı bir fikir ile,

Çıktığımız bir özgürlük yolumuz var...

Aşkın Şairi / 7.His 

Devrimci Yolculuk

...

Fikirlerimin en özgür yerlerine giden otobüs yolculuklarını tercih ettim her zaman...

Özgürlük her şeyimizdi, ve hiç bir zaman çıktığımız bu yolda kimse fikirlerinden dolayı yargılanmadı, fikirlerinden dolayı asılan insanlar tanıdık...

İstediğimiz gibi yaşadığımız bir dünya hayal ettik, gerçekleşmesi için hiç bir eylem yapmadan..

Yalnız kaldığımız davalarımız oldu zaman zaman, ve çoğu zaman tek başımıza yolculuklar yaptık, hayatın bize her seferinde bir ilki yaşattığı uzun soluklu ve bir o kadar kendimizle baş başa kaldığımız o güzel otobüs yolculukları..

Acaba adını sorsam söyler miydi, gözlerinde uzaktaki bir mevsimi gördüğüm ışıklar, ya da saçma sapan bir konu ile başlayan ayrım noktasına kadar giden bir sohbeti tetikler miydi bahaneler...

Uzun otobüs yolculuklarını sevdiğimi ve bu yolculuklarda saatlerce satırlar arasında dans eden çocukluğumu gördüğüm doğrudur, nadide bir eser gibi duruyordu özgür düşüncelerimiz...

Öyle kolay değildi bir devrimci gibi çıkmak bu uzun yola, kararlılık isterdi, emek isterdi, yürek, tutku, cesaret ve aşk isterdi, sence bizde hepsi var mıydı, bilmem bunu karşılıklı konuşmamız gerektiğini düşünüyorum...

Gözlerinde görüyorum bazı insanların o özgürlükçü savaşçıyı, ama çoğunda yıkık dökük hayaller yaşıyor, gerçek olması için çaba gösterilmeyen şeyler işte, bilirsin emek her şey demekti, özgür olmak için devrim yetmezdi, çabalamak, uğraşmak, görmek, dokunmak sevişmek gerekti, özgür olmak bunu gerektirirdi, sence ikimiz de özgür müyüz?

Bi bakayım gözlerine ; yok, daha özgür değiliz seninle, ellerin ellerimde istikrarlı bir yürüyüşe çıktığı zaman, gözlerin gözlerimdeki iktidarı yerle bir edip başa geldiği vakit bence o zaman özgürüz, sence özgür müyüz ikimizde...???

Aşkın Şairi / 7.His 

Tanrının Muazzam Bir Oyunu...

...

Merhaba Albayım...

Tarihi söylemek gelmiyor içimden, söylesem de zamana müdahale edemezsiniz bilirim, Tanrının en büyük oyununda bir parça olduğumu an itibariyle anladığımı söylemem gerekiyor..

Ne muazzam bir oyun ama.. Gerçekten Tanrıyı tebrik ediyorum, böylesi kusursuz bir oyunu ondan başkası yapamazdı zaten, ziyadesiyle kaybettik kaybolmaya yüz tutan inancımızı Albayım..

Sonra beni inançsızlık ile suçladılar, yüzüme bir ucube gibi baktılar, sanki bir cinayet zanlısı gibi sorguladılar beni Albayım, oysa benim bu hale gelmem için onlarca binlerce sebebim vardı bilmediler Albayım bilmediler...

Tanrının kusursuzluğu adı altında Tanrının yer yüzündeki en büyük oyunu veya en büyük adaletsizliği diyorum ben buna, ki ; Tanrı kimseyi eşit yaratmadı, ve Tanrı asla bir adalet timsali olmadı Albayım...

"Eh be evladım ben sana demiştim" dediğinizi duyar gibiyim Albayım, haklısınız sizi dinlemem gerekirdi, en başından alıp başımı galaksiler arası bir seyahate çıkmam gerektiği gerçeğini halen görebiliyorum, geç kaldım Albayım, insanım, insandan ziyade Tanrının oyunlarına geldim, kandırıldım işte Albayım...

Ben boşuna isyan etmiyorum, boşuna vazgeçmedim yaşamaktan, yaşanacaklardan, ve yaşanmış olan her şeyden, sebepler aleminde bir umutsuzluk abidesi gibiyim Tanrının muazzam oyununda...

Bence her şey için çok geç kaldık Albayım, sen bana, bende sana, gerisi komplo teori zaten, ama biz birbirimize çok geç kaldık Albayım, sen bana böylesi bir kurtuluş yolu, bir Öncü, bir izci, bir kahraman yahut bir baş yapıt olacakken, biz birbirimize çok geç kaldık be Albayım, yazık oldu bize...

Önceden olsa tanıdığım tanımadığım herkesin hayatına bakar yazık olmuş onlara derdim şimdi mi, kimse umrumda değil, bu oyunda bende varım ve en çokta bana, en çokta sana, hepsini geçtim de en çokta düşüncelerime yazık oldu be Albayım...

Oysa düşüncelerimin özgür kalması gerekirdi, bütün kainata gerçek güzelliklerden yahut gerçek acılardan haberler verecek düşüncelerim özgür kalmalıydı Albayım... 

Koca dünya ve boşa dönen dolaplar, hep bir oyun içinde kaldık, tam bitti derken başka bir oyun başladı Albayım, ne zaman kazandım diyeceğim artık düşünmek bile istemiyorum, çünkü Tanrı bu oyunda her zaman galip geliyor, neden olan bana oluyor, yoksa Tanrı beni sevmiyor mu Albayım, oysa Tanrı insanları severdi hani, Tanrı beni neden sevmedi Albayım nolur söyle bana, Tanrı'm beni neden sevmedi...? 

Ne çok şey geçiyor küçücük aklımın içinden, ışık yılı uzaklığında yaşam bulan absürt hayallerim varken, aptalca gerçekler, benim iki adım öteye gitmeme engel oluyor, bütün bunlar Tanrının oyunu değil de nedir Albayım, biri bana artık doğrular ile gerçekler ile gelsin, ya da yok, yok birileri bana gelmesin Albayım çünkü birileri varken de yalnızdım onlar yokken de yalnızım değişen bir şey olmayacak o yüzden kimse gelmesin bana Albayım, oysa ben artık sadece Tanrının beni sevmesini istiyorum....

Tanrının bir gün aklına gelir miyim acaba, elimden tutar mı beni düştüğüm yerden kaldırmak için, yalvarırcasına beklediğim ölüme kavuşturur mu beni Tanrı...? 

Okunmamak için yazılmış bir kitabın ön sözü gibiyim işte Albayım, yazılmaması gerekenleri yazdığım ve okunmayacak şeyler düşünüp kaleme aldığım için, ve Tanrıyla bitmek bilmeyen bir savaş verdiğim için canım cehenneme Albayım... 

Unutmadan size, Albayım, gelecekten geçmişe giden bir yolculuğun içinden, Tanrının muazzam oyunundan selamlar getirdim, Tanrının muazzam oyunundan selamlar... 

Aşkın Şairi / 7.His 

Bence Tanrı Çıldırmış Olmalı

...

Bence Tanrı çıldırmış olmalı...!!!

Alışılagelmişin dışında bir düşünce olacak bu biliyorum ve hiç bir yorum hiç bir fikir de zerre umurumda değil soracak olursanız!!!

Niye ve neden mi böyle düşünüyorum, çünkü Tanrı beni yarattıysa benim yanımda olmalıydı beni zor durumdan çıkarmak zorunda yahut bana bi ışık olmalıydı Tanrı benim gözümde azılı bir düşmanımdan hiçte farklı değil işte...

Bu yüzden Tanrıya olan inancımı kaybettim ben öfke ve nefret kusuyorum artık...

Eğer bir Tanrı varsa ve beni yarattıysa, o sizin Tanrınız, ben koca kainatta tek başımayım yapayalnızım, dediğim gibi Tanrı sizin Tanrınız, sizin yardımcınız, benimse artık hiç bir şeyim...

İnsan sevdiğini kaybeder üzülür ağlar ailesinden birini yahut evladını kaybeder kahreder ağlar, lan ben Tanrımı kaybettim, öfke kustum kin besledim, yoruldum her şeyi yaratan Tanrıydı öyle değil mi o zaman her şeyin sorumlusu olarakta Tanrıyı suçlamam çokta yanlış olmayacaktır, olacaksa da benim yanlışım sizi hiç ilgilendirmez...

Gelip geçici bir öfke, kin ve savaş değil bu benimkisi, sonsuza dek ve eğer gerçekten Tanrı varsa yeniden varoluşa dek sürecek bir direniş benimkisi...

Bazen biri bana Tanrı bunu böyle uygun gördü bunu yasak kıldı dediği vakit aptalca bir gülümseme geliyor inanır mısınız? Bence inanırsınız çünkü siz inanmakla yükümlüsünüz Tanrınız böyle istedi değil mi?, aaa bakın yine o aptalca gülümseme suratımda, gözlerimde ve yüreğimde, yazık size...

Nasıl bir fikir nasıl bir kavram yahut ideoloji yine sizi çok ilgilendirmez, lakin varoluşumuza aykırı şeyler yaşıyorum (ki Tanrı varsa ve onun düzeniyse bu)...

Öyle çok yoruldum ki bazı şeyleri düşünmekten, gerçekten saçma geliyor bu hayatı bu şekilde yaşamak ve devam ettirmek, bazen bitirmek geliyor içimden, bitsin gitsin diyorum, ve gerçekten Tanrı varsa da hesap günümüz gelsin istiyorum, bana verdiği akıl ile fikir ile ve bütün benliğim ile şu an ki aklım ile karşısında durup bana hiç bir şekilde bir ceza ve ödül veremezsin bütün bunların tek sorumlusu sensin diyip gözlerinin içine bakmak istiyorum(çıldırmışcasına)...

Böyle çıldırdım, böyle benliğimi kaybettim, böyle varlığıma karşı çıktım, böyle terkettim öğretilmiş dinimi, kimse bana kafirlik, inançsızlık ateistlik ile gelmesin kusura bakmayın, açın gözlerinizi bir etrafa bakın, inanmak neydi bi düşünün sorgulayın bazen bazı şeyler sadece sorgulamaktan ve çözüm aramaktan geçer, görün bu gerçekleri...

Nasıl olacakmış diyenler vardır şimdi içinizde, hemen açıklayalım ; hani sizin Tanrınız eşitliği biliyor ve her şeyi eşit yarattı ya, siz bi düşünün bakalım koca kainatta hangi coğrafya ile eşitsiniz, hanginiz emeğinin karşılığını tam olarak alıyor ve evinize yetişip, geçiminize rahat bir şekilde devam ediyorsunuz, ama siz çok biliyorsunuz ya buna da hazır bir cevap bulursunuz onların yönetimi şöyle bizim para birimimiz böyle diye ama üzgünüm o iş hiçte öyle değil...

Geçmiş olsun inananlar için, geçmiş olsun kör gözleriyle her şeyi görüyorum diyenler için, geçmiş olsun ; aldığım para bize yetiyor derken dolandırıldığını görmeden şükredenler için, hepiniz için teeeek tek geçmiş olsun insan oğlu....

Aşkın Şairi / 7.His 

Ne Çok Bekledim Seni Hannah

...

Ne çok bekledim seni Hannah..

Mevsimleri değiştirdi Tanrı,

Saçlarıma dokunan rüzgarlar tanıdım uzun zaman,

Bir takvim yaprağı düştü zigon sehpaya..

Kadeh kadeh unuttuğum gecelerim oldu apansız..

Ne çok gelmedin Hannah!!!

Satırlar dolusu şiirler yazdım bakışların için,

Yanıp sönen volkanlar gibiydi parmaklarım arasında sefa süren sigaralar,

Notası yekpare bir yaşam şekliydi yer yer attığım adımlar,

Gelişin üzerine kurulan hayallerim var oldu bazı bazı...

İlk adımını attığını düşler gibi bakışlarım kaldı parklarda..

Çocukluğumdan kalma alışkanlıktı salıncaklarım,

Ne çok direnişti, ne çok sabırdı seni beklemek Hannah...

Geldiğin gün,

Sanki geri uğurlayacak gibiydi korkularım,

Geldiğin gün Hannah,

Sanki düzen değişecek gibiydi şüphesiz,

Heyecan vericiydi seslenişlerin,

Bir tohumun filizlenmesi gibi mucizeviydi işte..

Ne çok kaçtım seni beklemekten Hannah..

Her şeyi değiştirecek gelişlerinden,

Her şeyi alt üst edecek düşünceler çıkardım gecelerimin karanlığında,

Binlerce otobüs ve uçak bileti aldım senden kaçmak için..

Hangisi çareydi?

Ve hangimiz kurtuluştu bir diğerimiz için?

Üzgünüm Hannah!

Seninle asla tanışmayacağız,

Hiç bir alışverişin temelinde yer almayacak varlığın,

Hiç bir çocuk parkında anılarımız olmayacak seninle,

Ve Despina, varlığından bir haber yaşayacak..

Üzgünüm Hannah..

Sana hiç bir şekilde şefkatle dokunamayacak ellerim,

Ve kainat asla haberdar olmayacak varlığımızdan..

Çünkü bilirim ki gelişin bütün kainata karşı savaş niteliği taşıyacak..

Gelmeyişine yazılan şiirler duyuyor insanlık,

Ve ben sensizliğin dipsiz kuyularında çığlıklar atıyorum Tanrıya,

İyi ki gelmedin Hannah, 

Ya da keşke gelsen.. 

Kim bilir hangi inanışla kucak açarım sana, 

Hangi yokluk ve sefalet içinde umutla beklerim şimdi seni?

Ve hangi uyanışı bir çare gibi görürüm.. 

İyi ki gelmedin Hannah.. 

Çünkü dünya senin yaşayabileceğin bir yer değil! 

Çünkü dünya ;

Benim seni sevgiyle kucaklayıp bir ömür koruyabileceğim bir yer değil, 

Dünya adaletsiz, 

Dünya acımasız, 

Dünya senin yerin değil Hannah, 

İyi ki gelmedin kızım, 

İyi ki gelmedin(keşke gelseydin) .... 

Aşkın Şairi / 7.His 

Tanrıyı Dansa Kaldırmak...

...

Tanrının gözünde bir ucube gibi olduğumu düşünüyorum, insanların gözünde ise sıfırdan farksız etkisiz bir eleman gibiyken, O'nun gözünde bir çok şey demektim, bakışlarından anlıyorum bunu ama ispat edemiyorum işte en acısı da bu olsa gerek...

Bazen doğru ve yanlışı birbirinden ayıramıyorum, gerçekten çok kötü bir durum, doğruya yanlış gözle bakıp yanlışı da evrensel bir doğru gibi görüp kör kütük kucak açmak ne aptalca bir şey değil mi?

Ama anlamadığım ve anlamakta ustaca zorluk çektiğim bir şey var ki bu doğru kimin doğrusu ve neye göre doğru, belki ben yanlışa karşı farklı duygular besliyorum yani olamaz mı??

Gelip geçici bir inanış değil benimkisi, kağıda ve kaleme böylesi taparcasına dokunmak, doğarken inanmış olmak bazı şeylere, zaman içinde kaçarken kaybetmek bütün inanmışlığımı, ve ayağı takılıp düşen bir çocuğun dizindeki sancı gibi her kalbe dokunuşum, öylesi acı, öylesi masumane ve öyle çaresiz...

Böyle olmamalıydı sanki doğruların dile geleceği yer ve zaman.. Sanki yanlış yerde yanlış zamanda söylenmişti bazı doğrular, kimin doğrusu kime yanlış gelmişti ki...?

Zaman diyip geçtiğimiz şeyi büküp başka bir evrene geçmek gibi aptalca fikirler taşıyorum zihnimin bir yerlerinde, zamanı bükmek ne garip, zamandan ziyade duygularımızı büküyorduk oysa, gelişlerimizi gidislerimize bağlayan güzel kararlar alıp, dört duvar arasında idam ediyorduk göz yaşlarımızı...

Kararı alanda bizdik uygulamaya koyan da neyden kaçmaktı peki bu, üzgünüm tanrıya olan inancınıza karışmıyorum ama ben onun bu kusursuz düzeninden nefret ediyorum, kusursuz dediğiniz her şeyin bana büyük bir kusuru dokunuyor işte, "o öyle bir şey değil" gibi cümleler kuruyorsunuz ya kurmayın bana göre öyle bir şey işte, kusursuz evreniniz bana kusurlar ile geliyor işte...

Elimde yanıp sönmek bilmeyen sigara yığını, karşımda hayalini kurduğum bakışlar, ve zihnimde şarkılar söyleyen bir deli, hangisine inanmalı, ya da neye içmeli şimdi yahut neye nefret kusmalı??

Yok yok, herkese farklı gelen bir melodi ile tanrıyı dansa kaldırmalı bence bakarsın bu sefer çok daha iyi anlaşır kusursuz bir iletişim kurarız kim bilir..?

Elinden geliyorsa gözün görmüyorsa ama duyuyorsan ve bir yerden tanıdık geliyorsa sana bu inanmışlık o zaman hiç durma, inandığın yerden yakala kayıp olan gizemi ve tanrıyı dansa kaldır...

Kaybetmişliğe, ve yeniden var olmak adına, Tanrıyı dansa kaldır...

Aşkın Şairi / 7.His 

Bu Deliye Sahip Çıkalım

 

…

Beşinci mevsimin ortalarına gelmiştim…

Böyle bir yanımda yağmurlar yağıyor fırtınalar, kıyametler kopuyor da diğer yanımda sanki yaprak kıpırdamıyor gibi…

Uzaklara gitmiş gelmesini beklediğim gurbetçi düşüncelerime gebeyim şimdilerde…

Alışılmışın dışında bir yaşam sürmeye heves ettim, Pazar günlerimi ayaklarımın gitmediği kiliselere yönelttim, bir günah çıkarma meselesi, bir geçim kaygısı yahut başlamaya niyet etmeden bitmeye yüz tutmuş gönül meselesi gibiydi inanç meselem…

 

Tanrıyla aramda süregelen ve değişime tabii olmayan bir tartışmadır devam ediyor işte…

Gelenin de gidenden farkı yok inanır mısın Albayım halden anlamıyorlar, sen onları saatlerce dinleyip bir psikolog edasıyla çözüm ararken onlar için, onlarsa sana sadece “çok abartıyorsun , takma kafana, bunlar da geçer” gibi saçma sapan şeyler ile seni teselli ediyorlar, adalet bu mu Albayım?

Ben onların inandığı adaletin kervanını s*keyim be Albayım…

Sonun da bana bunları da söylettiler ya daha da bir şey demiyorum ben Albayım, ama bana da yazık, düşüncelerime de yazık be Albayım…

 

Ben kaç aydır çıkmayan günahlarım yüzünden kilise de yatan düşüncelerime refakatçilik yapıyorum Albayım, insanlar yüzünden hastalanmış düşüncelerim var benim, çözüm aramaktan kaçan çok kıymetli eşim dostum var, benim sırtım hiç yere gelir mi aşk olsun Albayım , hiç tanıyamamışsın beni ve çevremi bak bana nasıl da tek başıma koca bir ordu gibi her şey ve herkese karşı dimdik ayakta gibi  ama yerle bir duruyorum…

 

Şimdi anladın mı Albayım beni? Bu nasıl bir yorgunluk bu nasıl bir tükenmişlik anladın mı Albayım…?

 

Üç noktalarımın geçmişinden gelen bir acıyı ben onurla günümüze kadar getirdim ve sonsuza dek uslanmaz bir yara gibi taşıyacağım üzerimde…

Felsefi düşüncelerimin içine, yer yer karışan komünist fikirlerime saygı duyulsa keşke, kimsenin görmediği yanımı herkes görse ve toplumsal bir kampanya başlatılsa mesela “bu deliye sahip çıkalım” diye, anlıyor musun Albayım, bu deliye sahip çıkılsa…

 

Mevsimler değişti, tanıdığım tanımadığım insanlar, gittiğim gitmediğim bütün şehirler, ülkeler, küresel iç ve dış savaşlar fikirler, düşünceler, kağıtla kalem, yer yerinden oynadı, gök kahrından ağladı, her şey değişti de bir ben bir de zihnimdeki oyunbaz düşler değişmedi işte Albayım…

 

Kaçıncı rövanşı oynuyoruz bilmiyorum, ama anlam veremediğim tek şey ben her seferinde yenik düşmeme rağmen oyun hep uzatmalara gidiyor Albayım, oysa ben artık kitabımı kolumun altına alıp öbür taraf diye nitelendirilen öğretilmiş dünyaya gidip , onlara da anlatmak istiyorum aslında kurgudan ibaretti inanmışlığımız, bir insana, bir tanrıya…

 

Yazık ettiler kendilerine Albayım, insanlar kendilerine ve kendilerinden sonra gelecek  olanlara çok yazık ettiler, kendi inandıklarını sonrakilere dayatarak onlarında hayatlarıyla oynadılar, oysa bıraksalardı da herkes kendi istediği şeye inanıp o yönde ilerleseydi, belki şimdi bireysel veya toplumsal düşünceler yerine tamamen (insansal) insancıl düşünceler olurdu, savaş diye bir sözcük olmazdı, dünyayı yerle bir etmek yerine yaşanılabilir bir yer olarak kalmasını sağlayacak fikirler öne sürebilirdik…

 

Gelişler kadar gidişler bıraktım adımladığım yerlere ben Albayım, insanlar görsün ki ben ne kadar geldiysem onlar için, koşar adım uzaklaşmamı sağladılar kendilerinden, şimdi mi; insanlara kutsal bir kitabın ilk buyruğu gibi sesleniyorum “insan olan hiçbir şeyi ve hiçbir yeri sevmeyin” diye, üzgünüm Albayım bende de adalet terazisi şaştı artık…

 

Acılardan yapma oyuncaklar, hüzünlü şarkılar, kan kırmızı şaraplar, ve tanrının en net gördüğü yerde, ellerim ellerinde, herkesi şahit tutarak kilisenin tam ortasında dans ediyorum en ölü niyetlerimi avuçlarıma alarak…

 

Bu günah çıkar mı Albayım, bu beden iyiye döner mi, “sev” diyen kitabı bana mı yazdılar, “Yuhanna ve Matta” anlar mı halimden ben böylesi her şeyi sevmekten vazgeçmişken…

Tanrının havarilerini şahit tuttum kendi içimdeki duygularımın vaftiz törenine, kötüsünden ayırt edilen bütün iyi niyetlerimi kurban ettim, huzurunda bir kutsal kitabın…

 

Hava şartları elverişli olmadığı için uzaktı insan insandan benim gözümde Albayım, imkanlar bu kadar kısıtlıyken nasıl olurda kavuşurdu elleri ellerime bir Tanrının…

 

Cümleye “sözün özü” diye başlasam ne fayda sözümün içinde özüm kalmadıktan sonra Albayım, resmi ve gayri resmi bütün inanışlarımı aşkla karışık, kilise kapısına bırakıp kaçtığım bir yerdeyim şimdi, dünyanın güzelleşmesi için, elimde bir mektup, gördüğün görmediğin herkese böyle buyur Albayım “Bu deliye sahip çıkalım…”

 

 

Aşkın Şairi / 7.His

Kutsanmayı Bekleyen Şiir

...

Ben sana Tanrı huzurunda kutsanmayı bekleyen on binlerce cümle kurdum..

Oysa sen sadece duyduklarınla kaldın..

Söylediklerimi duyan bütün ağaçlar dile geldi!!

Kuşlar, kediler ve köpekler, 

Hepsi hepsi bir insan yığını.. 

Kilisenin enzem bir köşesinde günah çıkarmayı bekleyen bakışlarım kaldı senden geriye.. 

Gelişi güzel olmayan bakışlar besledim avuçlarımda, 

Saçlarına uzanan hayallerim oldu zaman zaman.. 

Külleri nehirlere savrulmaya hazır bir ceset gibiyim şimdilerde.. 

Soğuk duvarlar sarıyor bedenimi.. 

Bu bir aşk acısı değil, 

Bu, bu yarım kalmış bir kadehin hikayesi.. 

Lisanı olmayan bir hayat mücadelesi 

Bu, Tanrıya küsmüş bir şairin hikayesi.. 

Konumuz bu değil şimdi..! 

Oysa ben sana Tanrı huzurunda kutsanmayı bekleyen şiirler yazdım.. 

Sen hangisini okudun...??? 

Aşkın Şairi / 7.His 

Böylesi Daha İyi

Ben sizden biri değilim,

Siz bizden biri değilsiniz!

Ben sizin hiçbir şeyinizim.

Siz de benim, hiçbir şeyimsiniz!!!

Muhalif olmak ve kimsesiz olmak iyidir...

Aşkın Şairi / 7.His 

 

Hannah...

...

Evet Hannah!

Sonunda bu da oldu...

Soğuğu iliklerime işleyen bir gecenin;

İçime düşürdüğü en güzel yangınısın şimdi...

Aşkın Şairi / 7.His 

Gelecek Yüzyıl Da Çikolatalı Aşk..

...

Merhaba Albayım, yine ben geldim...

Bu sefer sana her zaman benim haklı olduğum konularla geldim...

Zaman çok hızlı geçiyor değil mi Albayım?

Bundan kaç zaman önce kapınızı çaldım hatırlamıyorum bile, ama devran döndü say sen Albayım bak yine kapındayım...

Dışarıyı soracak olursan dışarıda hayat güzel her şey yolunda, ama üzülerek söylemem gerekiyor ki galiba bir tek benim içimde hiç bir şey yolunda değil Albayım...

İşte sonsuza dek benim haklı çıkacağım konulara geldik Albayım bakınız zaman nasıl da hızlı geçiyor size koca kainattan haberleri verdim ve sıra hemencecik bana geldi..

Gelir Albayım gelir, ben haklıysam sıra çabucak bana gelir...

Ama lütfen "Senin sivri dilin çok olmaya başlamış" dercesine kaşlarını kaldırma bana Albayım..

Lütfen bu konuda anlaşalım....

Aslına bakarsanız sivri dillilik değil be Albayım...

Ben yine aynı ben..

İçimdeki korku aynı korku..

Hayallerim hep imkansız hayaller..

Adımlarım yine serkeş adım..

" Değişmişsin" deme bana Albayım..

Değişen tek şey saçlarım..

Düşüncelerimi taşıyamaz olduğum gibi,

Artık saçlarım bile ağır gelir oldu anlarsın ya, bahanenin de böylesi işte Albayım..

Sahi ya;

Siz de askere giderken vazgecmediniz mi saçlarınızdan Albayım?

Sizin ki mecburiyet,

Benimki ise bir bahaneden ziyade yıkımdı işte...

Evet Albayım her seferinde söylediğim gibi bu bir saç meselesiydi geldi geçti, lakin konumuz bu değil...

Dış dünya da her şey yolunda demiştim ya hani..

Konumuz bu işte Albayım..

Dış dünya ve benim dünyam!!

Onların dünyasında her şey alelade bir şekilde yolunda iken, neden benim dünyamda hiç bir şey yolunda gitmiyor, ve her şey kurumaya yüz tutuyor zaman zaman...

Evet farkındayım bir mecburiyetim var onların dünyası ile benim dünyam birbirine bi şekilde bağlı, ama Allah kahretsin kaçıp kurtulmak bu kadar zor olmamalıydı Albayım..

Böyle anlatmamıştınız bana..

Böyle anlaşmamıştık Tanrıyla....

(Şair bi sigara yakar)

Bakma öyle Albayım biliyorsun içmeden olmuyor..

O değil de senden sonra binlerce kitap yazıldı biliyor musun Albayım!?

(Albay sordu) :

"Hayırdır evladım sen kitap okur muydun? 

Hayır tabii ki de Albayım, halen kitap okumayı sevmiyorum..

İlginç bir şekilde ne vakit elime bir kitap alsam uslanmaz bir kalem edasıyla bilincimi kaybediyorum..

Lakin bu da demek değildir ki okumuyorum, hayır okuyorum ama okudum denmeyecek kadar az okuyorum..

Neyse Albayım size bir kitaptan alıntı yaparak bi konuya değineceğim..

Kitabın ismi daha konmadı lakin siz kitabın ismine "Gelecek Yüzyıl Da Çikolatalı Aşk" diyebilirsiniz Albayım..

Gülme Albayım, kadın da deli, bizim camiadan yabancı sayılmaz..

Kitabın konusu hayat ve mekanı hep mutfak,

Sonradan öğrendim ki mutfaktan başka bir yerde yazamıyormuş kadın Albayım..

Garip..

İsmini soruyorsun ama sen tanımazsın Albayım.

Lakin isminin anlamını söylesem yeter diye düşünüyorum,

"Güneş gibi ışık saçan padişah" şu anlamdaki tevazuya bakar mısınız Albayım..

İsmi gibi güzel kadındı,

Velhasıl ismi gibi de güzel yaşadı...

Kitabın bilmem kaçıncı sayfasında yazmış ;

"" Ee birde hayalleri için yaşayanlar var tabii, en büyük zararı onlar almıştır. Onlarin hayatı ne ışıktan öncesinde son bulur ne de ışıktan sonrasında.. ""

Sorarım sana Albayım ;

Bu kadın beni tanımadan nasıl kaleme aldı benim hayatımı?

Bakma bana öyle Albayım!

Deli olabilirim ama senden başka kimseye anlatmadım ben hayatımı...

Ve kimseye ölümsüz bir deli olduğumu söylemedim Albayım..

Kadın harfi harfine benim hayatımı kaleme alıyor ve sen sesini dahi çıkarmıyorsun Albayım aşk olsun...

Hadi bu sefer de böyle olsun be Albayım..

İçimden gelip geçen ve gelişi güzel şarkılar dokunuyor gecelerime..

Parmaklarıma tutuşturulmuş sigara..

Ve bir ses içimde hiç susmayan..

Söylesene Albayım hak mıydı şimdi benim bu satırları yazmam...

En yakın zamanda görüşmek dileğiyle Albayım..

En yakın zamanda...

Aşkın Şairi / 7.His 

Gel Diyince Gelir Miydi...?

...

Gel diyince gelir miydi uzaktaki mevsimler...

Bunca hislerini kaybetmiş insanların içinde!

Hangi gün batımına sığardı gülüşlerin...

Ben aklımın yetim kaldığı dünlere koşuyorum..

Çocukluğumu unuttuğum yerden hatırlamak istiyorum..

Gündüzüne kavuştuğum bütün şehirleri, gecesinde terk ediyorum...

Gel diyince gelir miydi, adını unuttuğumuz hayallerimiz...

Ben hep o unutulmayan şarkıyı söylüyorum..

Ellerimde sararmış bir mektup yıkılmışlığı...

Gel diyince gelir miydi ;

Anlatmaya çalışıp anlatamadığımız,

Kağıtlara sığmayan hayallerimiz..

Gel diyince gelir miydi, üzerine toprak attığımız uykular...

Gel diyince gelir mi......

Aşkın Şairi / 7.His 

Ah Bu İnsanlar...

...

Bu insanlar neden böyle Albayım?

Neden etrafındakini düşünmüyorlar?

Öylesi yoruldum ki artık değil eş dost akrabaya dahi tahammülüm yok..

Bir intihar mektubunda okumuştum;

"insanların birbirlerine tahammül edememesine dahi tahammül edemiyorum" diye..

Benim artık birilerine değil,

Kendime bile tahammülüm yok Albayım.... 

Aşkın Şairi / 7.His 

Bir Şey Söyle Albayım

...

Ah be Albayım ah be...

Elime aldığım kalem benden beter..

İçip içip sızıyorum bir köşeye..

Sözde unutuyorum geçmişimi,

Sonra bir nota düşüyor gökyüzünden..

Yerle bir oluyor elimdeki kadeh..

Yeter diyorum Tanrıya yeter..

Ne olursun bitsin bu şarkı diyorum..

Şarkılar Albayım şarkılar..

İçimdeki fırtınayı ateşliyor,

Kendine ve hayata bir kez daha yeniliyorum..

Ah be Albayım..

Ben hatayı nerede yaptım?

Yanlış kişilere mi kucak açtım?

Yanlış soruya yanlış cevabı mı verdim?

Yoksa yanlış zamanda mı dünyaya geldim?

Sen söyle Albayım benim hak katında günahım ne olur sence!!?

Susuyorsun Albayım!

Ne olursun susma..

İçimdeki sesler çığlıklara dönüştü ne olur susma..

Çıldırmak üzereyim..

Albayım susma bir şey söyle..

Bir şey söyle Albayım....

7.His 

Yazık Oldu Bize Albayım

...

Ah be Albayım..

Az önce küçük bir kız çocuğu kollarımda titreye titreye can verdi!

Kimsecikler yoktu yanında aklındakilerden başka..

Yazık oldu bize demiştin ya Albayım!

Hayır hayır bize hiç bir şey olmadı!!

O kız çocuğuna yazık oldu Albayım...

Hemde çok yazık oldu... 

7.His

Evrensel Hiç Kimse

...

Evrensel bir sevginin,

İnsanlar içinde tadılmamış halini yaşıyorum!

Kainatın büsbütün mutluluğu!

Ve köşe başlarında kalan yarım bırakılmış hayaller!

Ben sizden biriyken, 

Aslında sizden biri olmayan hiç kimseydim... 

7. His 

7. His

En büyük silah dildir,

En güzel başarı ise, o silahı doğru kullanmaktır..

Anlatmak zordur!

Anlatmak istediğinizin doğru anlaşılması ise muhteşem bir zaferdir...

7. His 

Otobüs Yolculuğu Diyorum...

...

Otobüs yolculuğunu çok sevdiğim doğrudur. Bahsetmişliğim de vardır dost dediğimiz kesime..

Lakin şöyle bir düşündüm de ; otobüsler ne acımasız diyorum kendi kendime, sanki ben bir yere gitmek istemiyorum da otobüs beni alıp götürüyor adını bile bilmediğim şehirlere..

Dur desem biliyorum duracak, dur demeye mecalim yok şu sıralar oysa..

Bir zamanlar şiir yazmak için bindiğim otobüsler gelip geçiyor aklımın aya tutulduğu yerlerde..

Otobüsler diyorum iyi ki varlar, hayatımın en uzun yolculuğunda....

Aşkın Şairi 

 

Sen Benim Sığındığım Tek Limandın...

Sen Benim Herkesten Kaçıp Sığındığım Tek Limandın..... 

 

Sofia...

...

Hayal diyoruz ya hani bazen!

Gerçekten de hayal gibi yaşıyoruz Sofia!

Ne ellerin ellerime, ne gözlerin gözlerime!

Uzaktan uzağa sevmek bizimkisi!

Kaç kilise mesafesi sürer kalbine giden yollar!

Ve ben kaç yenilgiye rağmen ulaşırım gözlerine!

Sofia... 

Benim cennet bahçemin gülü.. 

Çocukluğuma giden en güzel hayal gibisin!

Yetim kalmış yalnızlığım.. 

Kaldırımlarda pinekleyen sarsak adımlarım.. 

Kanayan yaralarım diyorum ;

Kanayan yaralarım ve sen, sen Sofia... 

Aklıma gelen en büyük çaresizliğim!

Çetin geçen bir kış mevsimi gibi, 

Doyamadığım yenilgilerimin arka bahçesi.. 

Şarap tadında bir gün batımı gibi şimdilerde acılarım.. 

Ahhh Sofia!!

Büyüdükçe geçmeyen tek yarası gibisin kalbimin.. 

Bileklerimde soğuk kelepçelerin yalnızlığı!

Ahh Sofia.. 

Kalbime yakışan en güzel yara gibisin... 

Aşkın Şairi 

Yeniden Başlıyoruz Tanrım

 ... 

Delirmeye başladığımı bundan yıllar önce anlatmıştım, ya da yazmıştım hatırlamıyorum!

Gün geçtikçe daha da çok unutkan bir tavır sergiler oldum galiba, bence en iyisini yaptığımı düşünüyorum, çünkü böylesi bana kolay kolay zarar veremezdi doğrusu!

Bazen kendimi bir ağaç gibi hissediyorum, bir yerlerdeyim nefes alıyorum, düşünüyorum kendimle konuşuyorum ama sesimi kimse duymuyor gibi hissediyorum, doğrusu sesimi birileri duysun diye yalvarıyorum Tanrıya. Neden böyle bir çabanın kölesi olduğumu hiç bir zaman anlamayacağım bunu da çok iyi biliyorum..

Belli belirsiz düşüncelerin içinde uzaktan uzağa hayaller kuruyorum, her seferinde yemin ettiğimi de biliyorum, bir daha hayal kurmayacağım dedikten kısa bir süre sonra yeni bir hayalin baş kahramanı oluyorum ve sonra "neden" diyorum "Tanrım neden ben?"

"Ben bu işi beceremiyorum Tanrım, ben bu insanların içinde yaşamak nedir nasıl yaşanır bilmiyorum" sözcükleri arasında engelli maraton koşar gibiyim her seferinde de sonuncu olunmaz ki ama Tanrım bana da yazık! (dedi ve umarsızca gülümsedi içimdeki deli) 

Ne çok gitmek istedim kendimden, gitmek istediğim her yerden gitmeyi başardım da bir kendimden gidemedim, en çokta bu yakmadı mı canımı zaten?

Kendimi anlamaya çalıştığım filmin bu kaçıncı sezonu kaçıncı bölümü bilmiyorum, bilmediklerim gün geçtikçe artıyor, yeni bir yenilgiye kucak açmış gibiyim, her yenilgi yeni bir başlangıçtır zırvalıklarından bahsetmeyin bana, ben doydum yenilmelere biraz da siz yenilin ne olur sanki??

İnsanlar diyorum Tanrım insanlar anlamıyor beni, bende onları anlamıyorum, bana tapsınlar istemiyorum beni anlasınlar yeter, evet sen fedakarlık yaptın ama aptallık bizde desinler mesela, biz seni hak etmiyoruz desinler, sen doğruyken biz eğriydik desinler, senin daha iyi yerlerde olman lazım desinler, ya da hiç bir şey demesinler Tanrım, beni bana bıraksınlar, bana bir şey diyecekseler eğer "Sen bu hayatı hak etmedin sen bu dünyaya fazlasın" desinler...

Ne içime ne koca kainata sığmayan düşüncelere yardım ve yataklıktan yargılanacağım duruşma gününü bekliyorum, hiç bir savunma hazırlığı yapmadım tek söylemek istediğim ; " ben bunları hak edecek ne yaptım?"

Evet her insan gibi belli başlı günahlarım var tanrım ama sadece kendime zararım oldu benim, ben kimseye bir şey yapmadım, oysa etrafımdaki herkes mutlu olsun istedim, ben mutlu olamıyorum, mutluluk bende bir beden büyük duruyor diye herkes mutlu olsun diye çabaladım durdum, kimseye inandıramadım sevgimi kimseye inandıramadım güvenilir olduğumu, en sonunda içimdeki ses delirdi işte Tanrım olacağı da buydu, ya, ya birgün dışıma da vuracak olursa bu delilik ne olacak soruyorum Tanrım soruyorum, koca kainat bu deliyi nasıl kabul edecek, aklı başındayken beni kabul görmeyen insanlık beni delirmiş vaziyette nasıl kabullenecek...?

En amansız melodi gibi çınlıyor kulaklarımda o ucu bucağı olmayan gerzek sorular!!

Ben kimim ile başlayıp, neden beni anlamadın ey insanlık? diye sıralanmış yüz binlerce soru...

Yeniden başlıyoruz;

Bilmem kaçıncı dünya savaşı sırasında bütün silah arkadaşlarını kaybetmiş ve teslim olup bilip bilmediği her şeyi anlatmaya çoktan razı korkak bir asker gibiyim, esir düşüyorum kainata, insanların bir kuklası gibiyim, kandırılıyorum...

Kandırılmak nedir bilir misiniz? Bilmezsiniz bilemezsiniz bunu ancak bile bile karşısındaki kişilere fırsat verenler bilir, yani ben bilirim ben sizin bilmediğiniz onca şeyi bildiğim ve hiç bir şeyi bilmediğim gibi, bunu da en iyi ben bilirim...

Ah Tanrım ne güzel kandırıldık yine öyle değil mi, ben farkında değilmişim de sanki onlar kurnazca (kendilerince) ayakta uyuttular beni, ben de kandırıldım öyle mi? (dedi ve bastı kahkahayı içimdeki deli)

Uzun soluklu bir sessizlikten hemen sonra tutuşturdu yine elime sigarayı, aklımı kemiren sorular, sonra durup tuttum içimdeki delinin yakasından;

 "derdin ne lan senin? Kendini delirttin sıra bende mi? Ne istiyorsun benden nee?" 

 

diye haykırdım göz bebeklerin de gördüğüm şeytan siluetine bürünmüş kendime...

Sustu! Uzun süre bir şey söylemedi, ne kadar uzun bir süreydi bilmiyorum, yıllar geçmiş gibiydi aptal aptal gülümsedi sonra;

" neden gülüyorsun? " dedim, 

" gün geçtikçe bana benziyorsun farkında mısın, daha çok düşünüyor daha çok sessizleşiyorsun dışarıya karşı ve sadece içine konuşuyorsun yani bana, kabul et kendim gibi seni de delirttim" dedi içimdeki deli!

Haklıydı galiba, gün geçtikçe daha çok kaçmaya başladım insanlardan, benim kaçmalarım bitmiyor Tanrım, nereye kadar gidecek bu kaçamak hayatı bilmiyorum ve bilmediklerime bir yenisini daha ekliyorum...

Elbet bir gün bu da olacak ve ben yeni bir güne gözlerimi araladığım vakit bunların hiç birini hatırlamayacağım, en başta adımı sonra kim olduğumu nereden geldiğimi ve nereye gittiğimi bütün amaç ve hedeflerimi hatırlamayıp bu sefer gerçekten bilinçsiz bir şekilde sorgulayacağım, tam anlamıyla bir deli olarak...

"Beni en kısa zamanda bu güne uyandırman dileğiyle Tanrım" dedi ve sustu içimdeki deli...

Kısa bir not : içinizdeki deliyi serbest bırakın....