Ankara Yetmedi Bize...

...

Biliyorum mecburduk gitmeye!

Ve Ankara yetmedi bize!

İlk baharı karşılıyorduk;

Bir pazartesi sabahı,

Bütün çarşı pazar kokuna bürünmüş,

Çeşmelerden huzur akıyor!

Güneş içimi ısıtırken!

Ve sen;

Gözleri okyanus kokan kadın!

Eteklerinde bayram telaşı!

Biliyorum mecburduk gitmeye!

Ve Ankara yetmedi bize!

Uzaklardan geliyor gibiydi iç sesim!

Sana doğru giden adımlar,

Aklımın fikrimin sen oluşu;

Kaçmayı çare edinmiş fikirler gibi!

Irmaklardan edalar toplayan bakışların düşüyor içime!

Detone yaralarımız kabuk bağlıyor şimdi;

Uçsuz bucaksız meltemler dokunuyor yelkenlerime;

İçimin baharı, senin çığlıkların!

Biliyorum mecburduk gitmeye!

Ve Ankara yetmedi bize...

Saat tam ikiyi vuruyordu gözlerin gözlerimin ufkuna dokunduğunda!

Kuğulu Parktan topluyordum neşesi kanatlarına vurmuş kelebekleri!

Keşkeleri ardında bırakmış resimler çiziyorum kaldırımlarına!

Bestekar sokağın neşesi dokunuyor bana,

Köşe başlarında kopuyor fırtına,

Pazartesi salıya bile bağlayamıyor bu gece!

Biliyorum mecburduk gitmeye;

Ve Ankara yetmedi bize!

Kalbim kalbine çarptığı gün,

Yerle bir oldu bahtı bütün şehrin,

Ellerin ellerime tutsak,

Kaçmayı deva sanmış adımlardı bizimkisi;

İçimizde yetim bırakılmış düşler gibi;

Biliyorum mecburduk gitmeye;

Ve Ankara yetmedi bize;

Ve, ve Ankara, yetmedi bize...

Aşkın Şairi